صد هزار تصادف و هزار کشته؟!؟

صد هزار'>هزار تصادف و هزار کشته؟!؟

جمعیت طرفداران ایمنی راهها از جمله سازمان‌های مردم نهاد غیر دولتی است که متشکل از متخصصین و کارشناسان و دلسوزان حوزه حمل و نقل و ترافیک کشور می باشند. رسالت؛ هدف و چشم انداز این تشکل مردمی تأثيرگذار علاوه بر پوشش مباحث تخصصی و فنی راه و راهداری ؛ شامل راه حلها و نکته های بسیار آموزنده و راهگشایی است که در صورت توجه عموم مردم و مراکز تصمیم سازی و تصمیم گیری می‌تواند منجر به ایمنی بیشتر سفرها و کاهش شدید آمار تصادفات و مرگ و میر در جاده ها شود.

پنج عامل مهم در وقوع یک تصادف دخیل هستند : راننده (سرنشین) - خودرو(ماشین) - جاده ( راه ) - قوانین و مقررات – زمان.

بدترین تصادف و خسارت بارترین حادثه جاده ای وقتی بوقوع می‌پیوندد که هر پنج عامل مذکور با هم واقع شوند. فرض کنید ساعت دو بعدازظهر یک روز گرم با یک خودروی بی کیفیت وطنی و راننده خواب آلود و جاده ای فاقد استانداردهای لازم و کافی و قوانین و مقرراتی که چندان چنگ بدل نمی‌زنند همه و همه می‌توانند فاجعه ای را رقم زده و چند نفر را به کام مرگ بفرستد. هر چقدر اجتماع این پنج عامل کمتر باشد احتمال وقوع حادثه و تصادف و مقدار خسارت نیز کمتر خواهد شد.

خداوند متعال در قرآن کریم می‌فرماید که : ٱلَّذِي جَعَلَ لَكُمُ ٱلأَرضَ مَهدا وَجَعَلَ لَكُم فِيهَا سُبُلا لَّعَلَّكُم تَهتَدُونَ. . سوره زخرف آیه 10. در این آیه دو عبارت مهم وجود دارد : اول آنکه خداوند زمین را برای راحتی و آسایش ما جهت زندگی و سکونت همانند گهواره (مهد) قرار داده و دیگر اینکه در میان این همه کوه و دشت و دریا نیز خداوند راه هایی را برای مان تعبیه کرده و جاده ها و مسیرهایی درست شده تا بواسطه آنها از جایی به جای دیگر رفته و عبور و مرور نماییم. متأسفانه به نظر می‌رسد که در راهسازی و ساخت اتوبان و راه دسترسی و... اغلب سازندگان و طراحان و پیمانکاران به این نکته کلیدی توجه ندارند که راه و جاده باید همراه و رفیق و گهواره راننده و ماشین و سرنشین باشد. اکثر جاده های کشور ما به گونه ای هستند که واقعا آدم حین رانندگی در آنها در رنج و عذاب است. طراحی جاده و طول مسیر متاسفانه به شکلی است که انگار جاده دشمن راننده است و با ما پدر کشتگی دارد. جاده باید آنقدر زیبایی و قشنگی و طراوت و راحتی و امکانات و جاذبه داشته باشد که راننده را مانند گهواره آرامش و آسایش بدهد تا به خیر و خوشی و سلامتی به مقصد برسد. صرف اینکه جاده ای بسازیم و آمارهای کاری خود را بالا ببریم و در کتابچه های تمام رنگی گلاسه به عنوان عملکردی فوق العاده از آن یاد کنیم اصلاً کافی نیست. جاده های ما علاوه بر اینکه اساساً با نگاهی پنجاه ساله و صد ساله طراحی و ساخته نشده اند حتی هیچ پیوست فرهنگی اجتماعی اقتصادی هم ندارند. مثلاً مسافری که می‌خواهد به زیارت امام رضا علیه السلام در مشهد برود یک حال و هوایی دارد و مسافری که می‌خواهد فرضاً به سفر شمال برود حال و هوایی دیگر. جاده های اینها متفاوت است. حال و هوای اینها متفاوت است. جاده باید متناسب با مسیر؛ هدف؛ مبدأ و مقصد کارکردهای مختلف و پیام‌ها و پیوستهای متفاوتی داشته باشد که هیچ کدام وجود ندارد. مثلا نگاه کنید در جاده در حال حرکت هستید ناگهان ماشین پلیس و مأموران پشت دوربین را مشاهده می کنید که در جایی پشت درختان یا تپه ها در کمین شما هستند تا جریمه تان کنند. واقعاً این حرکت و این رفتار و این پنهان شدن در سر بزنگاه به چه معنی است و چقدر حس بدی را به رانندگان منتقل می‌کند؟!؟ آیا این معنی گهواره بودن و مهد بودن جاده است؟ امروزه تمام ماشین‌هایی که ساخته می‌شوند حداقل عدد 220 کیلومتر سرعت را در داشبوردهای آنها مشاهده می‌کنید در حالیکه تمام جاده های ما تنها با 110 یا 120 کیلومتر می‌توان رانندگی کرد و این در واقع نصف سرعتی است که این ماشین‌ها توان رفتن دارند. چرا؟!؟ برای اینکه جاده ؛ جاده نیست. آقای وزارت راه شما که داری جاده میسازی خوب جاده ای بساز که بدرد صد سال دیگر هم بخورد. جاده ای بساز که همه جوانب رفاه و آسایش و آرامش راننده و سرنشین در آن دیده شود. جاده ای نساز که سرتاسر آن راننده در رنج و عذاب و جریمه و... است. این می‌شود که در یک زمان کوتاه تعطیلات نوروزی حدود صد هزار تصادف داریم و حدود هزار کشته و این قصه همچنان ادامه دارد... متأسفم .

حسن خسروی عضو جمعیت طرفداران ایمنی راهها.

برچسب‌ها: اجتماعی سیاسی فرهنگی

چرا رییس جمهور را برای افتتاح پروژه ها دعوت میکنند؟...